วิสุทธิมรรค สมาธินิทเทส
พรหมวิหารนิเทส แสดงลักษณะของเมตตาพรหมวิหารไว้ว่า
เมตตามีอาการประพฤติเกื้อกูลเป็นลักษณะมีการน้อมนำเข้าไปเกื้อกูลประโยชน์ในสัตว์เป็นรส
มีการบำบัดความอาฆาตเป็นปัจจุปัฏฐาน (อาการที่ปรากฏ) มีการเห็นสัตว์เป็นที่ชอบใจ
คือไม่โกรธเคือง ไม่ขุ่นเคืองในขณะนั้นเป็นปทัฏฐาน (เหตุใกล้) มีการเข้าไปสงบความพยาบาทเป็นสมบัติ มีความเสน่หาเป็นวิบัติ ดังนั้น การจะแสดงว่ามีเมตตาต่อบุคคลใด
จึงต้องมีลักษณะดังกล่าว ซึ่งหากว่าไม่ใช่อาการเหล่านี้
จิตขณะนั้นอาจเป็นโลภะหรือโทสะซึ่งเป็นอกุศลจิต ไม่ใช่เมตตา
วิสุทธิมรรค สมาธินิทเทส
พรหมวิหารนิเทส แสดงลักษณะของเมตตาพรหมวิหารไว้ว่า
เมตตามีอาการประพฤติเกื้อกูลเป็นลักษณะมีการน้อมนำเข้าไปเกื้อกูลประโยชน์ในสัตว์เป็นรส
มีการบำบัดความอาฆาตเป็นปัจจุปัฏฐาน (อาการที่ปรากฏ) มีการเห็นสัตว์เป็นที่ชอบใจ
คือไม่โกรธเคือง ไม่ขุ่นเคืองในขณะนั้นเป็นปทัฏฐาน (เหตุใกล้) มีการเข้าไปสงบความพยาบาทเป็นสมบัติ มีความเสน่หาเป็นวิบัติ ดังนั้น การจะแสดงว่ามีเมตตาต่อบุคคลใด
จึงต้องมีลักษณะดังกล่าว ซึ่งหากว่าไม่ใช่อาการเหล่านี้
จิตขณะนั้นอาจเป็นโลภะหรือโทสะซึ่งเป็นอกุศลจิต ไม่ใช่เมตตา